Wesołych Świąt.

Wesołych ... 

Grudzień 2015

Nigdy nie należałam do łatwych dziewcząt. Powiem więcej. Przez nadopiekuńczość mojego brata, który gdyby tylko mógł, założyłby elektrycznego pastucha na moją szyję, nie miałam jakiejkolwiek szansy na bliższe poznanie interesującego chłopaka. Marcelo, wraz ze swoim najlepszym przyjacielem Caio, przeprowadzali z teoretycznymi kandydatami "męską rozmowę", po której Ci uciekali przerażeni gdzie tylko pieprz rośnie. "Kicia, to nie ten!" wzruszali niewinnie ramionami doprowadzając mnie do szewskiej pasji. Mój starszy brat zbyt dosłownie wziął sobie do serca jedne z ostatnich słów naszego dziadka. Miał nie dopuścić, aby złamano mi serce oraz dopilnować, aby miejsce u mego boku zajął godny mojej osoby mężczyzna. Problem w tym, że Marcelo i Caio w każdym chłopaku widzieli same wady. A co najlepsze, za każdym cholernym razem mieli rację!
Ale on był inny. Wiedziałam to od chwili, kiedy po raz pierwszy go ujrzałam. Odważny. Pewny siebie. Męski. Przystojny. Z boskim uśmiechem oraz ciałem młodego Boga. Swobodnie odbijający piłkę na piasku Ipanemy. Przepadłam w chwili gdy wbił swoje zawadiackie spojrzenie w moją osobę. Lekko zarumieniona przeszłam obok, czując jak odprowadza mnie swoim wzrokiem. Nie miałam odwagi, aby obejrzeć się za siebie.
To był czas świąt Bożego Narodzenia. Dwudziestego trzeciego grudnia wraz z paczką udaliśmy się do klubu, aby wspólnie świętować urodziny mojej najlepszej przyjaciółki Valentiny. Nazywaliśmy to naszą "przedświąteczną tradycją". Alkohol, taniec do upadłego ... wszystko w ramach rozsądku. Do czasu.
- Dziewczyna z Ipanemy. - usłyszałam za sobą głos, który wywołał dreszcze na moim ciele. Powoli odwróciłam się w stronę jego właściciela, przepadając kolejny raz tego dnia. Nieznajomy z plaży uniósł zadziornie kąciki swoich ust. - Rafael. Rafael do Nascimento. - wyciągnął ku mnie swoją dłoń.
- Andréia Vieira da Silva.

Poranne promienie brazylijskiego słońca padały na moją śpiącą twarz. Z niezadowoleniem zmarszczyłam swoje czoło, wtulając się mocniej w męskie ramię. Wspomnienia wczorajszego wieczoru, jak i nocy, powoli docierały do mojej świadomości. Mimowolnie wypieki pojawiły się na moich policzkach. Nie poznawałam samej siebie. Oddałam się praktycznie obcemu mężczyźnie, który w ciągu jednej chwili wywrócił moje życie do góry nogami. Był cudowny. Delikatny, troskliwy, a zarazem porywczy i stanowczy. Był mieszanką wybuchową. Jedną wielką sprzecznością. Uzależniał mnie od siebie niczym najmocniejszy narkotyk.
Uchyliłam lekko powieki, spoglądając na przystojny profil. Poczułam przyjemne łaskotanie w podbrzuszu. Czyżby to była miłość od pierwszego wejrzenia? Clarice kiedyś powiedziała, że od samego początku będę wiedziała, iż to ten jedyny. Zawstydziłam się tą myślą. Nie chciałam wyjść na naiwną dziewczynę, która po jednej nocy oczekuje wyznania miłości oraz oświadczyn. Jedyne czego chciałam to to, aby nie znikał. Tak po prostu.
- Wesołych Świąt. - usłyszałam lekko zachrypnięty męski głos.
- Wesołych. - odwzajemniłam zaspany uśmiech. Rafael się przybliżył i musnął moje usta własnymi. Mocniej przytulił mnie do siebie i zapadł w kolejną drzemkę. Pokręciłam rozbawiona głową, lecz nie przerwałam mu odpoczynku. Z uśmiechem spoglądałam na jego twarz, ucząc się jej na pamięć. Opuszkami palców dotykałam twardej skóry na jego umięśnionej klacie. Był zbyt idealny. Jakby nierealny.
Ostrożnie wyślizgnęłam się z jego ramion. Potrzeba skorzystania z łazienki była silniejsza niż spoczywanie w jego objęciach. Rafael zamruczał niezadowolony, po czym wtulił się w poduszkę, niczym mały rozkoszny chłopiec. Uśmiechnęłam się pod nosem, zbierając swoją garderobę z podłogi. Na paluszkach udałam się do łazienki, zamykając za sobą ostrożnie drzwi. W dosłownie pięć minut doprowadziłam się do porządku. Rozbawiona dostrzegłam, że zabrałam ze sobą jego spodnie. I koszulkę ... nie, tej koszulki na pewno nie było w sypialni. Zmarszczyłam czoło dostrzegając znajome kolory. Niepewnie wzięłam ją do ręki i jęknęłam głucho.
- Culé. Marcelo mnie zamorduje. - odwróciłam ją chcąc poznać nazwisko jego idola. - Rafinha? - zmarszczyłam czoło spoglądając na numer dwunasty. Oparłam się biodrem o umywalkę analizują w głowie skład Barcelony. Żadnym ekspertem nie byłam, ale co nie co kojarzyłam. Jako młodsza siostra wice kapitana Realu Madryt byłam zobowiązana posiadać jaką taką wiedzę na temat jego największych rywali. Przez przypadek zrzuciłam spodnie z których wyleciał portfel wraz z dokumentami. Zaklęłam pod nosem zbierając własność chłopaka. Nie mogąc się powstrzymać chwyciłam do ręki dowód tożsamości. - Rafael Alcantara do Nascimento. - przeczytałam. Zimny dreszcz przebiegł po moim kręgosłupie. - Rafael do Nascimento. Rafael Alcantara ... Rafinha Alcantara. - zakryłam usta dłonią. Nieświadomie przespałam się z piłkarzem FC Barcelony. Teraz to Marcelo na pewno mnie zamorduje.

- Jesteście nieznośni! Przez was zostanę starą panną!
- Oh, nie dramatyzuj. - Caio wywrócił oczami.
- Kicia, jeszcze nam podziękujesz. - zawtórował mu Marcelo.
- Za co? Za zastraszanie ludzi? - zironizowałam. - Clarice!
- Andreia ma rację. Nie powinniście się wtrącać w jej życie miłosne. - bratowa jak zwykle stanęła w mojej obronie. - Co złego w tym, że ten chłopak nie lubi piłki nożnej?
- Clarice, Ty tak na poważnie? - Caio, najlepszy przyjaciel Marcelo, a zarazem szwagier, przekrzywił głowę i spojrzał z politowaniem na swoją siostrę. - Co to za facet, który nie lubi piłki nożnej? Co to za Brazylijczyk!?
- Z dwojga złego wolę to, niż aby był Culé. - Marcelo zamyślił się na chwilę. Przewróciłam oczami, a Clarice pacnęła się dłonią w czoło. - Tak! Zdecydowanie nie może to być Culé! - wzdrygnął się.
- Wam już mózgi przegrzało od piłki nożnej ...

*

Grudzień 2019

Zapach pieczonego indyka roznosił się po kuchni. Nucąc pod nosem 'Feliz Navidad' starannie układałam kasztany na blaszce. Babcia z uwagą przyglądała się moim poczynaniom, co chwilę posyłając pełen zadowolenia uśmiech. Cierpliwie czekała, aby włożyć je do piekarnika. Mała Cloe z zabawnie wysuniętym języczkiem udzielała mi niezbędnej pomocy. Uwielbiałam momenty gdy mogliśmy być wszyscy razem. Bo właśnie takie były święta Bożego Narodzenia. Rodzinne. Magiczne. Pełne spokoju ... podskoczyłam przestraszona słysząc odgłos rozbijającego się szkła z salonu.
- Panienko Przenajświętsza! - babcia żarliwie się przeżegnała, po czym zacisnęła piąstkę na swoim medaliku. Odmówiła pod nosem cichą modlitwę. - Co te łobuzy znowu wyrabiają?
- To zapewne choinka, którą dziś ubraliśmy. - mruknęłam nie odrywając się od kasztanów. Cloe zeskoczyła ze stołeczka, po czym pobiegła w stronę męskiego towarzystwa, chcąc ocenić straty. Oto i tradycja świąteczna rodziny Alves Vieira. Zawsze świętujemy przy sfatygowanej choince.
- Marcelo! - wrzask Clarice zapewne rozniósł się po całym Rio.
- Tym razem to nie ja! To Caio!
- Wcale nie, Ty zawszony skarżypyto!
- Gdybyś nie miał refleksu szachisty to złapałbyś tą piłkę!
- To nie moja wina, że posłałeś asystę choince!
- Czy wy mi robicie na złość?! Milion razy wam powtarzałam, że salon nie jest odpowiednim miejscem do grania w piłkę! Marcelo, jaki Ty przykład dajesz naszym synom?! - posłałam babci rozbawiony wzrok, który odwzajemniła. Biedna Clarice. Powtarza to kazanie statystycznie dwa razy w miesiącu. Bez efektów niestety. Mój brat był po prostu niereformowany i uzależniony od futbolówki. - Mamy mieć gości na świątecznej kolacji, których sam zaprosiłeś, a salon wygląda jak pobojowisko! Macie pięć minut, aby to wszystko ogarnąć!
- Kochanie, nikt nie zwróci uwagi na choinkę ...
- A niby na co się patrzy w Boże Narodzenie?!
- Na stół! - oczami wyobraźni zobaczyłam zdesperowaną minę Clarice, która bez słowa udała się na górę, aby zmusić Liama do ubrania odświętnego stroju. Chwyciłam w dłonie blaszkę z kasztanami i włożyłam ją do piekarnika. Ustawiłam odpowiedni czas, po czym zdjęłam z siebie fartuszek.
- Iara, co to za goście? - zwróciłam się do babci.
- Marcelo wspominał o dwóch kolegach, których spotkał na plaży. Spędzają święta sami, więc zaproponował, aby wpadli do nas. - wyjaśniła zaglądając do indyka. Pokiwałam jedynie głową. Skierowałam swoje kroki do jadalni, aby ocenić czy wszystko jest na swoim miejscu. Po drodze spotkałam Yasmin, żonę Caio, która wcisnęła mi półroczną Gaię. W międzyczasie wskazałam jej miejsce gdzie może znaleźć starszą córeczkę. Dzieci w naszej rodzinie niestety wdały się w tatusiów. Clarice dość często powtarzała, że ma trzech synów, w tym ten największy, to jest Marcelo, jest najbardziej niegrzeczny i rozbrykany.
- Andreia otwórz! - wrzasnął mój brat po usłyszeniu dzwonka do drzwi. Wywróciłam zirytowana oczami. Zaprosił sobie gości, niech więc sam wokół nich skacze. Poprawiłam wiercącą się Gaię na swoim ramieniu, po czym nacisnęłam klamkę. Z wrażenia zrobiłam krok w tył. Zamrugałam powiekami, mając wrażenie że mój własny wzrok mnie myli. To było po prostu niemożliwe. Nie mogło! - Rafa! - zawołał za moimi plecami szczęśliwy Marcelo. - Super, że jesteście!
- Też się cieszę. - odchrząknął młody Brazylijczyk nie spuszczając ze mnie wzroku. Chciałam się wycofać, uciec kolejny raz, jednak Marcelo objął mnie swoim ramieniem, szczerząc się przy tym jak mysz do sera.
- To moja młodsza siostra Andreia. - przedstawił mnie dwóm przybyszom. - Studiuje Architekturę. Chce być Dekoratorem wnętrz. - zmarszczyłam czoło patrząc na niego jak na idiotę. - Ten cudowny zapach pochodzący z kuchni to indyk, którego sama przyrządziła.
- Tylko pomogłam babci. - mruknęłam.
- Bardzo kocha zwierzątka i razem z moją teściową ...
- O moich wymiarach też wspomnisz? - syknęłam uderzając go łokciem w brzuch. Zdusił w sobie jęk, jednak szeroki uśmiech nie zniknął z jego twarzy. Nie wiem co ten ćwierćinteligent wymyślił, ale wcale mu to nie wychodziło.
- To Rafinha i jego przyjaciel Xavi.
- Miło mi. - wydukałam. - Pójdę pomóc babci ... - wycofałam się do kuchni. Gaię włożyłam do dziecięcego stolika, a sama oparłam się o blat stołu i zakryłam twarz dłońmi. - Iara, ratuj. - jęknęłam.
- Co się stało? - spojrzała na mnie znad upieczonego indyka.
- Pamiętasz jak Ci mówiłam o chłopaku ... - zniżyłam głos do szeptu. - ... o tym, który okazał się być ... no wiesz ...
- O tym chłopcu w którym się zakochałaś?
- Nie prawda! - oburzyłam się. Babcia posłała mi pełne politowania spojrzenie. Westchnęłam ciężko. - To nie jest w tym momencie ważne. On tam jest! - wskazałam palcem w stronę salonu. - To właśnie jego Marcelo zaprosił na świąteczną kolację, rozumiesz? Co ja mam teraz ... - przerwałam ponieważ do kuchni wparował mój brat. Z zadowoleniem zajrzał do lodówki, wyciągając z niej wino. - Nie za wcześnie? - mruknęłam.
- To do kolacji. - oburzył się, a po chwili jego twarz złagodniała. - Rafa powiedział, że w jego rodzinnym domu również jest tradycja niszczenia bombek na choince. Jak same widzicie, w piłkarskich rodzinach po prostu tak się dzieje. - rozłożył niewinnie swoje ręce. Prychnęłam pod nosem. - Rafa jest w porządku. Pełnokrwisty Brazylijczyk.
- Culé. - dodałam niewinnie.
- Mały szczegół. - machnął dłonią. Wbiłam w niego zszokowane spojrzenie. - Ciebie powinno bardziej interesować to, czy jest zajęty czy też nie. - trącił mnie żartobliwie w ramię i poruszał charakterystycznie brwiami. Rzuciłam ścierkę na stół i zacisnęłam dłonie w pięści. - Kicia, co jest?
- Mały szczegół? - warknęłam. - Przez ten Twój "mały szczegół" ... od kiedy Ci to nie przeszkadza?! - położyłam dłonie na biodrach i przyglądnęłam się mu podejrzliwie.
- Nigdy mi nie przeszkadzało. - wzruszył ramionami. - Oj Kicia, musiałem coś wymyślić, abyś zainteresowała się wartym Ciebie chłopakiem, a nie jakimiś przybłędami chcącymi zrobić na mnie wrażenie. Na przykład taki Rafinha ... świetny z niego kumpel. I jest singlem. - rzucił przez ramię wychodząc z kuchni. Z impetem wypuściłam powietrze z ust.
- Czy ja dobrze zrozumiałam? Marcelo chce Cię zeswatać z chłopcem, którego teoretycznie miał zamordował z zimną krwią parę lat temu? Chłopcem od którego uciekłaś ...
- Iara, błagam Cię. - jęknęłam. - To zakończony temat. - do kuchni wparowała Clarice, której udało się okiełznać swoich synów. Zabrała się do pomocy, prosząc mnie, aby zaprosiła męskie towarzystwo do stołu. Westchnęłam ciężko, ale posłusznie wykonałam tą prośbę.
Przez cały czas czułam na sobie wzrok Rafaela. A raczej Rafinhi bądź Rafy, bo właśnie z tych dwóch ksywek najbardziej był znany. Zmężniał i zapuścił lekką brodę, która dodała mu zadziorności. Uciekałam wzrokiem we wszystkie strony, próbując okiełznać trzęsące się dłonie. Gdy wszystkie dania zostały postawione na stole, a indyk dumnie lśnił na samym środku, dostrzegłam z lekkim przerażeniem, że jedyne wolne miejsce znajdowało się obok niego. Usiadłam niepewnie dostrzegając kątem oka jego uśmiech. Zapach jego perfum dotarł do moich nozdrzy wywołując przyjemne łaskotanie w podbrzuszu.
- Pomódlmy się. - oznajmiła babcia. Niepewnie chwyciłam dłoń Rafaela, czując jak w czuły sposób pociera palcem o moje własne. I choć bardzo się starałam, za nic w świecie nie mogłam skupić się na słowach modlitwy. Marcelo zatarł dłonie i zabrał się za krojenie świątecznego indyka.
- Ja pielwsy! - zawołał Liam
- Kochanie, najpierw goście. - upomniała go Clarice.
- Ale mój bzusek jest głodny. - posmutniał.
- Nie dajcie dziecku cierpieć. - Rafael poczochrał włosy trzylatka, po czym puścił mu oczko. - Z głodnym brzuchem przecież nie ma żartów, prawda?
- Plawda. - Liam wyszczerzył swoje ząbki. Rozbawiona położyłam przed nim pełen talerz. Nie czekając na resztę, chwycił za sztućce i zaczął jeść. Sumiennie pomagałam bratu w rozdawaniu talerzy z jedzeniem. Rafael podziękował mi uśmiechem, nie odrywając ode mnie spojrzenia. Poczułam jak moje policzki zaczynają płonąć, co nie uszło uwadze Marcelo.
Kolacja minęła w miłej atmosferze. Dzięki ogólnej rozmowie dowiedziałam się iż Rafael obecnie mieszka w Vigo, gdzie został wypożyczony na rok do miejscowej drużyny. Razem z Xavim, swoim najlepszym przyjacielem, postanowili spędzić przerwę świąteczną w Brazylii. Przyznał iż jego rodzina ma dołączyć do niego jutrzejszego dnia. Udając skupioną na zawartości swojego talerza, kątem oka obserwowałam jego szeroki uśmiech, który ani na sekundę nie zniknął. Prowadził konwersacje z dorosłymi, ale i odpowiadał na zaczepki Liama, który wpatrywał się w niego jak w obrazek.
Po kolacji zaoferowałam się iż powkładam brudne talerze do zmywarki. Chciałam choć na chwilę oderwać się od parzącego mnie męskiego spojrzenia. Z uśmiechem naciskałam guziki, słysząc dochodzący z salonu dźwięk pianina, które zajęła moja bratowa. Uwielbialiśmy śpiewać świąteczne piosenki, mimo iż wychodził z tego jeden wielki fałsz.
Podskoczyłam przestraszona czując dłonie na swoich biodrach. Błyskawicznie się odwróciłam stając oko w oko z Rafinhą Alcantarą. Łagodnie położył dłoń na moich ustach i wskazał głową wyjście na taras. Skinęłam niepewnie. Jak na ścięcie ruszyłam jego śladem.
- Marcelo nie może się ... mmm! - jego usta stanowczo przerwały mi chęć dalszej wypowiedzi. A ja? Zamiast go odepchnąć i uderzyć w twarz, tak dla zasady oczywiście, całkowicie się poddałam, czując jak motyle w brzuchu wzbijają się do lotu. Chłód ściany, o którą zostałam oparta, dawało przyjemne ukojenie. Płonęłam! - ... nie może się dowiedzieć. - wydyszałam. - Marcelo ... mój brat ...
- Nie boję się Twojego brata. - oparł czoło o moje własne.
- Wiem. - jęknęłam. - Rafael, minęły cztery lata ...
- I? - pogładził z czułością mój policzek. - Nie widzę pierścionka ani obrączki na Twoich smukłych palcach. A ta urocza dziewczynka, którą trzymałaś na rękach gdy otworzyłaś przede mną drzwi, nie jest Twoim dzieckiem. Choć przyznam, że przez kilka sekund poczułem panikę z tego powodu.
- Dlaczego?
- Bo mam wrażenie, że to dziś rano zniknęłaś.
- To przez Marcelo i Caio! Oni ... - przybrałam buntowniczy wyraz twarzy jednak dotarło do mnie jak te tłumaczenia żałośnie będę brzmieć. - Przepraszam. - jęknęłam zażenowana.
- Rozumiem. Moja siostra Thaisa od pół roku spotyka się potajemnie z moim kumplem. W tajemnicy przede mną i naszym bratem Thiago. Jest pomiędzy nimi osiem lat różnicy. Jeśli Marcelo ogarnie taka sama wściekłość jak mnie na te rewelacje to będę musiał stawić mu czoła jak Jonathan nam. - westchnął zakładając kosmyk moich włosów za ucho. - Z ciężkim sercem muszę zadzwonić do Jonathana i go przeprosić.
- Koniecznie. - uśmiechnęłam się.
- Czyli nie uciekniesz?
- Za mocno mnie trzymasz. - zachichotałam.
- Wesołych Świąt Andreia. - musnął moje usta.
- Wesołych.

*

Grudzień 2020

To Boże Narodzenie miało być inne niż wszystkie poprzednie. Trudna sytuacja na świecie spowodowała, że loty zostały wstrzymane, a rodziny rozdzielone. To miały być moje pierwsze święta bez Marcelo. Po rozwodzie rodziców stał się całym moim światem. Był moim wsparciem i opoką mimo iż irytował mnie statystycznie parę razy w tygodniu. Czułam piekące łzy pod powiekami na widok choinki, której nikt w tym roku nie przewróci. Miałam ochotę ją rozszarpać bądź pchnąć! Ale to nie byłoby to samo ... nie usłyszałabym wrzasku Clarice ani chichotu Liama.
- Andreia? Możesz nakładać do stołu. - przyjemny głos babci złagodził irytujący ból w sercu. Najważniejsze, że nie byłam tego dnia sama. Miałam jeszcze Iarę.
- Nie damy sobie rady z całym indykiem. Tradycja tradycją, ale nie mamy żołądków Marcelo i Caio. - rozstawiłam talerze i sztućce. Z rozbawieniem zaczęłam wspominać moje poddenerwowanie sprzed roku. Prawie wszystko upuściłam z powodu Rafaela. Za nim również tęskniłam. Nasz związek na odległość był dość skomplikowany, a gdyby tego było mało, na drodze stanęła nam również pandemia. Rafa chciał, abym przyjechała z babcią do Francji, aby mógł nas zamknąć w czterech ścianach i mieć pewność, że nic nam nie grozi. Sytuacja w Brazylii była nie mniej trudna niż ta w Europie. Iara jednak nie chciała o tym słyszeć, a ja nie mogłam jej zostawić samej. Zwariowałabym z niepokoju!
- Pomódlmy się. - babcia wyciągnęła ku mnie dłoń, którą uścisnęłam. - Abyś nareszcie zaczęła myśleć o sobie i o swoim szczęściu. A raczej o swojej małej rodzinie, którą powinnaś założyć. Wiem, że od zawsze było to Twoim marzeniem.
- Przecież mam już rodzinę.
- Ale w tej rodzinie przydaliby się nowi członkowie. Przede wszystkim ktoś taki, który pomógłby się jej rozrosnąć. - puściła mi bezczelnie oczko, po czym zabrała się do jedzenia. Pokręciłam rozbawiona głową chwytając widelec. W tym samym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Zdezorientowana zerknęłam na babcię, która wzruszyła ramionami. - Nie mam pojęcia kto to.
- Jasne! - parsknęłam. Wręcz w podskokach podeszłam drzwi. Nie byłam pewna kogo tam zobaczę, ale czułam, że na pewno sprawi mi to radość. Nacisnęłam klamkę, a moje serce zabiło. Widok Rafaela z wyciągniętą ręką w której trzymał kartkę był najcudowniejszy na świecie.
- Negatywny wynik. Mogę się do was zbliżyć.
- Zwariowałeś? - zaśmiałam się. - Jak się tu dostałeś? - wpuściłam go do środka.
- Prywatnym samolotem. - odstawił walizkę. - Wiem, że to egoistyczne z mojej strony mając na uwadze sytuację na świecie, ale obecnie każdy z naszych dni może być tym ostatnim. A ja wolę widok Zatoki Guanabara niż Wieży Eiffla. Szczególnie gdy jesteś w moich ramionach. - objął mnie czule. - Tęskniłem za Tobą. Nie pozwolę, abyś była smutna i przygnębiona. Szczególnie w święta.
- Powinieneś spędzić je z rodziną.
- Też tak uważam. - przyznał. - Dlatego musimy zmienić pewne kwestie. - chwycił mnie za dłoń i pociągnął w stronę choinki. Przez chwilę przyglądał się jej uważnie. Wyciągnął dłoń po materiałową bombkę, której na pewno tu nie zawieszałam. Zmarszczyłam ze zdziwienia swoje brwi. Nic z tego nie rozumiałam. Ku mojemu jeszcze większemu zaskoczeniu palce Rafaela sprawnie ją otworzyły. W blasku kolorowych światełek zalśnił pierścionek. Wstrzymałam oddech. - Andreia? - mężczyzna mojego życia uklęknął przede mną. - Czy wyjdziesz za mnie dzięki czemu już każde święta Bożego Narodzenia będziemy mogli spędzać razem jako mąż i żona? Jako rodzina?
- Tak. - wyszeptałam wzruszona. Przyjemny chłód wsunął się na mój palec. Zapiszczałam z radości rzucając się oficjalnie mojemu narzeczonemu na szyję. Nie wiem jak to się stało lecz po drodze zahaczyłam o choinkę, która pod wpływem mojej nieokiełzanej radości niebezpiecznie się zachwiała, po czym z hukiem wylądowała na podłodze. Popatrzyliśmy z Rafaelem na siebie zszokowani. Mieszkanie przeciął wybuch naszego śmiechu.
- Marcelo nie uwierzy. - zacmokała rozbawiona i wzruszona Iara.
- Wesołych Świąt Andreia. - Rafael ucałował moje usta.
- Wesołych.

***

Przy okazji tej Bożonarodzeniowej historii chciałam wam życzyć ...

Wesołych Świąt oraz Szczęśliwego Nowego Roku! Oby 2021 był rokiem o wiele lepszym, a przede wszystkim zdrowszym. Abyśmy wszyscy odzyskali swobodę oraz spełnili chociażby najmniejsze marzenia. Przede wszystkim życzę wam dużo uśmiechów i radości. Robienia tego co sprawia nam przyjemność. I oczywiście ... dużo weny ^^

Przesyłam buziaki z zachowaniem odpowiedniego dystansu 😘

🎄🌟😇